Onlangs is een luikje open geraakt,
En heb ik deze blog aangemaakt,
Eerst dacht ik: “social medi-mwah”
Nu denk ik: “nou… social medi-ja!”
Ik heb namelijk een verhaal dat ik met je wil delen,
En of je ’t wil lezen, dat kan mij niet schelen,
Maar ik hoop dat je blijft hangen tot aan het end,
En laat me gerust weten watjervan vendt.
Een paar maanden terug kwam het er namelijk uit,
En ben ik op diepliggend trauma gestuit,
Sindsdien is begonnen een pittige reis,
Daarvoor betaal ik een heftige prijs.
Woedend over wat mij is aangedaan,
Maar hoopvol dat vergelijkbare ervaringen bestaan,
Heb ik de digitale pen beklommen,
En de diepe gedachtewaterval afgezwommen.
Niettemin, nu ik dit platform beklim,
Vraag ik me af: is ’t wel zo slim?
Want dit resultaat van mijn hersengym,
Belicht fel mijn verleden, zonder enige dim.
Gedachtes aan thuis doen heel erg veel pijn,
Maar het licht erop zal heel erg fel zijn.
De rottende lijken gaan uit deze kelder,
We bekijken ze opnieuw, dit keer echt helder.
Emoties voelen pijnlijk aan,
Maar juist daar zit heling,
Door bewuste boosheid, lach of traan,
Wijzigt de herbeleving.
Om ook met de regel uit het verleden te breken,
Dat alles, thuis besproken, daar moest blijven steken,
Dus plaats ik het publiekelijk maar stiekem ook hier,
Zodat ik eindelijk rechtop kan lopen, schaamteloos fier.